Oyuncak sanıyorsun sen dünyayı;
Plastik tüfeğini ateşlersin, pat-pat:
Baksana, kimse ölmüyor!
Vantuzlu okları da yüreklere salarsın:
Dinlersin, hiç ses yok!
Kurşun askere dönünce amazon;
Vikinglere benzersin de,
Güvertede telef numarası yaparsın
Yat borusunu çalınca annen her dem;
Dünyayı oyuncak selesine atarsın.

Ay parlayınca pencerenden her gece
Işık düşer odanın tülünden seleye
Ne çok korkar palyaço masken,
Kulak kabartıp bir dinlesen,
Düşünde ağladığını duyarsın.

Kurşun askerin içtimâda, saklar senden metâl kalbini,
Delik deşiktir; ya mermiden,
ya da yüzlerce ok yemiştir,
Bez bebek olsan, yardımına koşsan,
yaralı yüreğini görürsün.

İyilik perisi zannedersin hep, pespembe rüyanda kendini;
Açtığında gözlerini, canlanır yine barbar denizci
“Ben oyuncak değilim! ”
“Ben oyuncak değilim! ” diyen köleni;
Boyun eğmezse, yelkenli gemine forsa yaparsın.

Sen kendini ne sanıyorsun da;
Oyuncak diyorsun dünyaya?

24.04.2001-2009