gelip sığınmışlar buraya
iki göz bakla oda, bir küçücük mutfak
banyo, tuvalet bir arada avluda
o kadar büyük hayâller
sığar mı bu derme çatma çatıya

baba kâh çalışır, kâh çalışmaz
anne kadın, el işi yapar oraya buraya
yerleştirip azar azar umudu aş tenceresine
pişirip sunar her seferinde
her seferinde mavi bir gökyüzü taşır yüzünde

çocuklar doymaz onun verdiklerinle
oğlan bisiklet, kız süslü giysiler ister
yok demez hiç kadın
‘olacak’ der, gelecek onların da mevsimi
çocuklar avaz avaz /sabırsız
varsın olsunlar, çocuk onlar
o gün geldiğinde nasıl olsa unuturlar geçmişi

teneke kutularda çiçekler yetiştirir kadın
umut çiçeklerini sever, okşar her gün
elbet onunda bir gün
küçük bir bahçesi olacak
şöyle, sıra sıra güller karanfiller dikecek
geçip karşısına seyredip
işte gördünüz mü? diyecek
sonra, bir köşeye biber,domates patlıcan
dışardan almaya yok ki gerek

yıllar, yılları kovalar durmadan
tamam olur, gelmiştir artık vakit
düşüne düşer şimdi düş bahçesi
öyleyse, kalkıp yapmalı şimdi

gökyüzünden
bir buket çiçek düşer göğsüne
yüzüne iner, o muhteşem gülümseme
girer yıllardır beklediği o düş bahçesine…

Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.