Gözlerine baktıkça, yüreğim volkan oldu,
Hayâlinle doludur, şimdi dört bir cenâhım…
Aşkın, bedenime can, damarıma kan oldu,
Böyle lütfetti bana, nimetini İlâhım…

Efsunkar bakışınla, hüznümü soldurursun,
Ruhumu anlatılmaz, hazlarla doldurursun.
İmkânsızı sabırla, sebatla oldurursun,
Sensin şer ordusunu, korkuttuğum silâhım…

Dermânı olan derdi, çekip çekip geçerim,
Her keşkenin üstüne, bir bardak su içerim.
Gönülle bakmak için, neş’eleri seçerim,
Senden kaptı gülmeyi, inan baht-ı siyâhım…

Sen yanıma gelince, elemim, sızım kalmaz,
Sen yüzüme gülünce, bahtıma sözüm kalmaz.
Sen ufkuma dolunca, güneşe lüzum kalmaz,
Gözlerinden yükselir, bin ümitle sabâhım…

Tavrın, tarzın, endâmın hûrileri andırır,
Kahkahayla gülüşün, gülleri kıskandırır.
Süzgün süzgün bakışın, ümidimi kandırır,
Bu sebeptendir benim, sana bunca tamâhım…

Neyleyim deli gönül, Kerem gibi yanıcı,
Vuslat denen masala, Mecnun gibi kanıcı.
Sevmeyi, sevilmeyi, bir vazife sanıcı,
Seni sevmekten olsun, olacaksa günâhım…

İstemem, ey sevgili, sensiz köşkü, sarayı,
Aşk yurdunda geçmeyen, elin kiri parayı.
Lütfedip sarman için gönlümdeki yarayı,
Tanrıdan tek dileğim, sensin ey yüz-ü mâhım…

Veli BOSTANCI