6
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1153
Okunma

Durmaz, yorulmaz bir kalem
mürekkep zehir
kağıt köledir.
Ardında... demirkapının
yanarken kalemim avuçlarımda
birlikte tüketiyoruz saatleri
duvarlarla zamanın arasında.
Yazılar dökülüyor parmaklarımdan
uzadıkça koşturuyor kağıtlar
geçti avlu saati çıkamadılar.
Yasakları duvara çarpıyorum
yaşamadan, yaşamış sayılıyorum
ah, bir pencere
boşuna yaşlanıyorum.
Zehir zıkkım bir yaşam
esir bir kalem
ele avuca sığmıyor sözcükler
sözcükler ki ayan beyan!
Delip geçiyorlar demirkapıyı
bakakalıyor ardından
gardiyan!