Sebebsiz fırtına sarmış yüreğimi durulmak bilmiyor..

Ne fırtınalar,
ne yağmurlar gördü bu yürek
bir o yana bir bu yana savruldu durdu
ama bu nasıl bir esinti böyle
bu nasıl savruluştur! aman Allahım
ayakta durmak ne mümkün bırak karşı koymayı
tam doğruluyorum bir daha
tam geçti diyorum bir daha bir daha
ve her defasında dahada şiddetle, daha bir hırsla
ne biliyim sanki daha bir öfkeyle savuruyor
dedim ya
ayakta durabilmek bile zor
elim mahkum yakalanıyorum fırtınaya
bir o yana bir bu yana...

bu defa ki çok daha kuvvetli, hırslı ve deli
bu sanki hiç durulmayacak gibi
.
soluğum kesiliyor her esişinde!

hele birde o gidişlerindeki halim daha da yıpratıcı
gidişi bir ölüm adeta yokluğu afetten farksız

fırtınaya alışkındır bu yürek ama
bu defa çok başka birşey bu
ayakta durmak mümkün değil ne karşı koyması
suvruldukça sanki daha yaklaşıyorum o’na
bir o yana bir bu yana dediğim şey
meğerse,
bir o’na bir o’naymış
hep o’na ...

kurtulmak ne mümkün
o çok farklı
o sessiz bir gürleyiş,
çıt duyurmadan haykırıyor

dedim ya,
çok fırtınalara yakalandı bu yürek
savruldu hep bir o yana bir bu yana
hepte geçti derken fırtınanın ortasında buldu kendini
o estikçe yürek esti
o çarptıkça yürek doğruldu
onlar her defasında yalnızca savurdu!

ve şimdi yürek öyle bir fırtınayla başbaşaki;

çarptımı doğrulmak ne mümkün
bırak karşı koyabilmeyi ayakta duramaz yürek

ama o çok farklı
o’da savuruyor evet
bir o yana bir bu yana sarhoş ediyor
ama hep kendine savuruyor
yüreğiyle öyle bir fırtınalar koparıyor ki
ta yüreğimin orta yerine doğru
bir o’na bir o’na
hep o’na savruluyorum

çok fırtınalar gördü bu yürek ...

ama o çok farklı!
o sessiz gürlüyor
o çıt bile çıkarmadan haykırıyor!
ve ben bunu
kulak zarım patlar gibi duyuyorum

o çok farklı
o sessiz fırtına’m
’o’
sebebsiz fırtına’m ...