ilkinden sonra şekerleşirim
yüzler sesler hayatlar yürür
yürür datça yürür istiklal
ankara’dan çıkıp da yola
yürür akdeniz pasaporta kordona
mithatpaşa’nın anasına avradına kadar yürür
bu bir tecavüzdür lakin çıt çıkarmaz
insanlık çarşıdadır
yavrukurtlar boyunlarında fular ağızlarında düdük
ellerinde bayraklar… yürür
simsiyah koridorlarımda salınarak
düşe kalka

ve yalpalayarak çokça
hakirleşirim kendime ilkinden sonra.

daracık yüreğimde
kürek kemiğimde uyur eski şarkılar
belleğimin ve altında şah damarım saklı sol bileğimin
oda oda tüm duvarlarından
ünsüz dünsüz ve donsuz atalarımın
düşer de yerlerde sürünür posterleri
basar geçerim ilkinden sonra
ilkinden sonra çocukluk büyür
ilk gençlik çağım yürür
yürür yorgan altlarına kapı arkalarına yürür
ayaklarım üşür iliklerime kadar yürür izmir

ve ikincisinden sonra sakarlaşırım
devrilir kadeh
kaldırırsın gözlerinde manâsız bir çift zarif keder
biri benim diğeri kendin için
beyaz bir sıvı yürür
masa örtüsünün püsküllerine ve tıp tıp
dizlerim ıslanır uslanır izlerim anason kokunca
anason kokunca bütün sizlerimi severim fakat
o’nu hep daha çok
ve çatal bıçak alır başını yürür peynirimden
süt rengi bir aklık bürür annemin memelerini
bütün demelerini onun
hayatta kalsın için tüm denemelerini
ve "sakın bunları yeme! “ lerini yer gözükara
su katılmamış bu piçlik
büyür ikincisinden sonra tüm üveylerden armağan
kaç adet vardıysa tam da o kadar makarna saçlı közbebeklerim
içimde bir it ürür tanıdık aşağılık
kervanlarımın hepsi yürür güler midem
güler babam güler
yüzmeyi ve yazmayı erken öğrenmiş fakat
süzme bir sefilliğe erememiş madalyalık
madalyasız bilumum iyi niyetlerim
gül babam gül. çok neşeli. çocuklar gibi şen
bir yetişkin... kadınlığım yürür gider
az ileride park etmiş yalnızlığına

ağlamaklı ah sen…
ismin hiç şiirsel değil o sebeple geçmedi şiirimde
fakat bil istedim; haz ileride.
bugün değil.

hem öğrenmedin mi daha?
kahve alamam

üçüncüsünden sonra fakirleşirim ben.






JD

Miko Emre’ye...