Bir sessizlik oldu
Dünyanın bütün kötü insanları,
Beni, akşam yemeğine davet ettiler…
“gittim!”
Bir gemi yolculuğuna benziyordu
Her yer aynı renk bazen de çok farklı
Ya da bana öyle geliyordu…

—o gece,
Açmamış yeşil sümbüllerle boğuştum!
Sanki saksıda ben vardım…
Çaresizliğimden ağlıyordum.
O gece,
Hüzünlü bir halde odama çıktım.
Pencere dibinden denizi seyrettim
Ve halen sessizlik kalp atışlarıyla dolanıyordu…

“sır gibiydi!”
Ama çözdüm çünkü kendimdeydim
Geçmişimin intikam almaya geldiğini,
Önce yüreğimden gördüm…
(önemli miydi, değildi tabiî ki de…)

O yaşam benimdi!
Odamın kapısı heyecanla çalındı,
Ve bir kadın karşı konulmaz güzelliğiyle:
“sakın bir şey söyleme, yalnızca bekle” dedi,
İçimdeki esaret ağır ağır halının üzerine döküldü.
Kitaplarım yatağımdan uzaklaşmışlardı.
Ve özgürlük o gece bizimleydi
Sabaha kadar sadece seviştik…

Zaman bedenimden kayıp gidiyordu
Benim zaten hiçbir şeyden haberim olmuyordu
Ve kadın “burada mı yazıyorsun?” deyince,
Suçlu biriymişim gibi “evet, burada” dedim…
Hayatını derinden yaşayan biri gibiydi…
(İlk kez böyle birine hayranlık duymuştum.)
“gitme” dedim içimden
O ise anlamış gibi gülümseyerek:
“gitmeliyim” dedi…
“hoşça kal…” diyerek, gitti…

Ne yapacağımı hiç bilemiyordum.
Yaşamaktan korktum o an…
(böyle buluşmalara alışık değildim)
O günden sonra ne zaman biri bana:
“geçmişinizden bahseder misiniz” dese,
Sessizlik sonrası akşam yemeği, deniz,
Ve “gitme” dediğim o kadın gelir aklıma…
Hiç pişman değilim aksine kaderdi benimkisi
(önemli miydi? Evet!)