“Göz yaşı ve sitem, bir de, her gün ah,
İnsaf et bedene ey gönül, günah! ! ! ”
*
Yıllardır göz yaşı döktün, gidene,
Hicrana her gün “ah” eklersin gönül...
Birazcık merhamet et şu bedene,
Sen hangi baharı beklersin gönül...

Bazen çığlık olup seslenmedin mi,
Sevda yağmurunda ıslanmadın mı,
Ümr-ü hazan oldu, uslanmadın mı,
Sen hangi baharı beklersin gönül...

Ayrılık bir türkü, her an dilinde,
Çiçek talan olmuş, bağban elinde...
Tarumar edilen hayat yolunda,
Sen hangi baharı beklersin gönül...

Hasretlik bir kuyu, bulunmaz dibi,
Geceler uzamış, son bir “ah” gibi...
Bitse de kara kış, dinmiyor tipi,
Sen hangi baharı beklersin gönül...

Bazen şair oldun, şiirler yazdın
Bazen Mecnun gibi çöllerde gezdin...
Sevdin, sevilmedin, hep beni üzdün,
Sen hangi baharı beklersin gönül...

Uykusuz gözlerim, görmez sabahı,
Taşımıyor beden artık bu ahı,
Sırtıma sardın da, onca günahı,
Sen hangi baharı beklersin gönül....

Kor nerde, son kütük yanmış, tütüyor,
Gönül bahçem ıssız, baykuş ötüyor,
Hazan çoktan geçti, ömür bitiyor,
Sen hangi baharı beklersin gönül...

Gönül çektiklerin sana kâr kalır,
Yürekteki figân, ah-ü zâr kalır,
Ardında sadece bir mezar kalır,
Sen hangi baharı beklersin gönül...