Zekiye Alkan’a
(Rüken’e)


beni bırakmazdan önceydi/ayın
bir büyü
sonsuz asılı o orijinsiz zamanda her şeyin
o gölge renkli firari ve seyyah siyahi anlarımızda
bir bukle huzme sanki
yüzünü hüzünlü ölümlerden gizlerken
anımsarsın belki
tüm anların katli vardı peşimizde
öylesine silme, hafifmeşrep yüzlerle
derya yurtlu ejderha vardı
kuşatma orduları o derin
bizde hayatı öldüren gerimizde
ama ilerde hep ilerde
o tutsak gözlerin

beni bırakıp gittiğin/öylesine
mihrabı halaylı,alay-alay yalımlarla
omuzlatıp kendini
o savaşın anaforu içinde
eski tanımsız tanrılara adaklar sunar gibi
son sunak taşına bıraktık seni
sonsuz sunguyu yazmak için
bir boyutu yitik yaylı mekanın
uyku oklarının yaylımı içinde
beni bırakıp gittiğin
...bırakıp gittiğin
...gittiğin

beni bırakıp gittiğin
o çıngırak saklı
karanlık gerili gecenin zemherinde
ve yürek zeminin de tepirdiğin tanrısal toy tayların
zamanın durak peygamber söylencelerinden
daha kutsal daha ağır
diz çökümü yalnızlığıma
ve yanlızlığımın kalabalık zehir zemberek sakladığım
bitmesi bir masal olan
o toprak gözlerini

beni bırakıp gittiğinden beri
o eriyip giden karanlığın ardınde
sığındığın uğrak semavi renginde olan
yasak şimal rüzgarların
bakımı duyumsuz,sensiz
senden mavi kadar çok uzak
çarmıha gerili bıçak vurgunu duygularımda
çar-naçar olmuş benlikle kurşunlanan
düşlerimin kutsallığında gizledin
bir bırakıp gitmediğin
o kaçak gözlerin

beni bırakıp gittiğin an / sanki şimdi
öylesine uzak
belirsiz zamanın yürek ağlayışında aratırsın kendini
düş yaram gibi derin
anlar mahpusluğunda beni
ve yasaklı renkler cümbüşünde şen-şakrak
sisli sütbeyaz yalnızlığımda gizlersin
bir de nefesimde
hasretimde
ve mahpusluğumda unuttuğun
bir bırakıp gitmediğin o toprak gözlerini
beni bırakıp gittiğin an sanki
...bırakıp gittiğin an
... an sanki şimdi

1999 Çankırı
Şevket TEKİN