“Sevildiğini” duyunca bir kadın
“Ne hisseder? ” Bilmem! ...
Ama ben “sevdiğimi” söylediysem
Bir daha geri dönmem! ...

Sana “sevmeyi” öğretemem belki
Tıpkı senin bana;
“Unutmayı” öğretemeyeceğin gibi
Dedim ya! ...
Ben “çünkü” değil, “eğer” değil,
“Her şeye rağmen”
Ve her şeyinle “sevdim seni”

Sen benim gibi sevme,
Hatta benim kadar! ..
Dayanamam! ..
Aklım durur, yüreğim şaşırır,
Zira “bu kadar sevmek” bana,
Bu kadar sevilmekse,
Yalnız “sana” yakışır! ...

Gönül tahtıma kurulmuşken,
Taç yapmak isterdim sana yıldızlardan
Ve kolye gibi takmak
Dolunay’ı boynuna! ..
Ne kadar papatya varsa evrende
Ve ne kadar gül yaprağı
“Konfeti” misali döküvermek yoluna! ..

Kulağına dayayıp dudaklarımı
“Sevdiğimi” fısıldardım her nefeste
Bıkmadan, her gün “aynı şevkle”
Savrulurken koridorlarında bakışlarının
Can vermek vardı gözlerinde,
“Büyük bir zevkle! ..”

Ben sevdim! ..
Seni sevmeyi sevdim
Seni özlemeyi,
Geceler boyu beklemeyi,
Seni düşünmeyi ve düşlemeyi sevdim! ..
Şiirlerde sevdim seni
Ve dinlediğim şarkılarda
Bazen gözlerindeki hüzün,
Bazen “attığın kahkahalarda! ..”
Ben seni “sende sevdim”

Sonra; seni sol yanıma
Sol yanımı ise ” umutların bağrına gömdüm”
En güzel rüyaların içinde gördüm seni
Islak gözlerimle ettim “en içten duaları”
“Seni istedim” seni diledim
Seni dilendim Tanrı’dan
Ve “Ölümüne” severken seni
Sana duyduğum sevgiye imrendim

Ben “büyük” sevdim seni
En büyük yürekle ne kadar sevilirse
O kadar büyük! ..
Dedim ya;
“En büyük aşklar” sanadır
Ve “en büyük sevgiler” sana yakışır! ..
Özlenen sen olunca “özlemeyi”
Beklenen sen olunca “beklemeyi”
Sevilen sen olunca “sevmeyi sevdim”

Ben kardelenleri severdim en çok
Sen “beyaz papatyaları”
Sen kırları severdin ben bozkırları
Ama sen hiçbir şeyi,
Benim seni sevdiğimden daha çok sevemezsin
Çünkü “o kadar çok sevdim ki seni ben”
Bunu sen bile bilemezsin! ....
*
Ben; Seni sevdim
“Dünyanın En Güzel Kadını”
Seni sevdim….
Ve “çok sevdim”

Kadir Albayrak