Seni ben,
Acılı hayatımda,
Sevdama çıkan yol...
Her bitişlerin sonunda,
Yeniden başlamak mutluluğa...
Zifiri karanlıklarda gözüme,
Yol gösteren en parlak yıldız,
Soğuk topraklarıma düşen cemre,
Karların altından bütün cesaretiyle çıkan,
Kardelen gördüm seni,
VE SEVDİM!

SEVDİĞİM...
Seni ben,
Alabora olmuş kayığımın yanında,
Tutunabileceğim can kurtaranım,
Çıkmaz sokakların sonunda,
Huzura açılan bir kapı,
Ve o kapının ardında tadacağım mutluluk;
Olarak gördüm seni.

Belki en çok bu yüzden,
Bağlandı kalbim sana.

Ben seninle...
Dertlerimi, sevinçlerimi paylaşmayı,
Kederlerimi kör kuyuya atmayı,
Ne çok istemiştim sevgili...
Mutlulukla gülmeyi.

Ama sen,
Çıkmazım oldun benim,
Kalbime acı koydun...
Erimedi karların,
Cesaretini yitirdi kardelenlerim...
Yaşamadan öldürdün umutlarımı!

Öldürdün serime ümit etmeyi,
Sen gözlerime yağmur ekmeyi,
Gecelerimden uyku çalmayı,
Öğretip de gittiğin gün sevgili.

Beni tüketip yitirdiğin,
Kendine çoğalıp gittiğin,
Bana da Azrailden,
Randevu aldığın gün bu gün
Gözünaydın sevdiğim gözünaydın,
Geldi kara giysili meleğim.
Hafize Hanaylı