Çok değil, az bir zaman önceydi bir gün.
Anne ve babandan bahsederken ağlamıştın.
Ben büyük sen büyük, torunların vardı o gün.
Yıllar sonra baban için bu ağlayışı, anlamamıştım.

Çok bilge insandın baba, hala alışamadım gidişine.
Rabbim kızmazsa soracağım, neden babamı aldın diye?
Çok şeyi, sana soramadığım için hala dert oluyor içime.
Yoksun işte, hep yanımızda olsaydın diyorum yine.

Bu kadar mı bilgili olurdu insan, gece mektebi sonrası.
Bu kadar mı olgun olurdu bir insan, insanların aynası.
Ya o gururun, görmediğini bile çocuklarından saklaması.
Kolay mı sanıyorsun, sensizliğe bizlerin alışması.

Bazen diyorum iyi ki yoktu, görmedi bu olumsuzlukları.
Kahrolacaktı belki, içine akacaktı yine gözünün yaşı.
Anlamamıştım baba, baban için niye o gün ağladığını.
Biliyor musun baba? Hatırladıkça seni, benimde ağladığımı.

16.4.2008/İstanbul