Unutulan Öğretmenler

Bir sınıfın kapısında nefes nefese bekleyen,
Adı unutulmuş bir öğretmen var içerde.
Güven bir zamanlar gökyüzü kadar genişti,
Şimdi herkes birbirine şüpheyle bakmakta gizlice.
Saygı defterin arasında sararmış bir yaprak,
Kaldırınca dağılıyor, dokununca kırılıyor.
Haklar yolun kenarında çamura bulanmış,
Kimse eğilip almıyor, kimse hatırlamıyor.

Unutulan öğretmenler, seslerini duyan var mı?
Aynı yolda yürüyen, yükleri taşıyan var mı?
Başöğretmen, uzman, kadrolu, ücretli diye
Bölündükçe bölündüler, kimse özlerini sormadı.
Mobing altında ezilen, emeğini saklayan
O koca yüreklerin çığlığı, göğe yükseliyor hâlâ.
Unutulan öğretmenler… Bir gün sizi duyacak dünya.

Özel okulda konuşsa “yerin dolsun” diyorlar,
Devlet okulunda sussa “niye sessiz?” soruyorlar.
Aynı emek, aynı yürek; ama farklı yazılıyor kader,
Kimine alkış, kimine yokluk; kimine sadece nefer.
Dinlenilmeyen sesler koridorda yankı olup kalıyor,
Her söz duvara çarpıp geri öğretmene çöküyor.
Bir veli sözü kurşun gibi saplanıyor bazen,
Bazen bir yöneticinin nefesi bile gölge ediyor.

Bir tebeşirin ucunda eriyen bir ömür var,
Her çizgide biraz daha eksilen bir sabır.
Tahtaya yazılan her kelime, kalpte yeni bir yara
Ama öğretmen dedin mi, düşmez…
Dizlerinin üstünde bile olsa, yine de kalkar.
Çünkü çocukların gözünde bir umut var,
Dünyanın unuttuğu o umut, onların içinde yaşar.

Sınavdan sınava koşan, unvandan unvana dizilen
Öğretmene değil unvana kıymet verilen bir zamanda,
Kimse bilmez gecenin üçünde plan yapanı,
Kimse duymaz bir öğrencinin sessiz çığlığıyla uyananı.
Bir ücretli öğretmen var; bir gün var bir gün yok sayılıyor.
Bir kadrolu öğretmen var; yükünden omzu ağrıyor.
Bir uzman var, “kâğıt üstünde” uzman.
Bir başöğretmen var; fakat kimsenin başı kalkıp saygı durmuyor.

Bir gün o büyük zil çalacak,
Hak eden hakkını, yanan yüreği adaletini bulacak.
Çocuklar büyüyüp dönecek,
“Hocam iyi ki vardınız” diyecek.
İşte o zaman tüm yorgunluklar unutulacak.
Ama bugün…
Bugün öğretmen yine sessiz bir kahraman,
Yine görünmeyen bir dağ kadar sağlam.
Yine sınıfa girip gülümser,
Yüreğini ortaya koyar ve şunu fısıldar:
“Unutulsak da biz buradayız,
Çünkü çocuklar için her gün yeniden doğarız…”

2025! TELİF