BAZEN NEFESSİZ KALIR İNSAN BİR YABANCININ HİKAYESİNDE

Bazen nefessiz kalır insan,
Tanımadığı birinin
Hikâyesinde sıkışıp kalır.!
Sanki yıllardır oradasın,
Göz göze gelmemişsin
İsmini bile bilmiyorsun.
Ama bir cümlesi takılır kafana,
Sabaha kadar çıkmıyor
Onun gördüğü kabus
Senin uyku düzenini bozar.
"Niye bu kadar içime dokundu.?"
Diye diye içten içe yanarsın.
Bir fotoğraf,
bir paylaşım
Yarım kalmış bir anlatım,
Kendi yarana benzetip
Yarasıyla yıkanırsın.

Bazen nefessiz kalır insan bir,
Yabancının hikâyesinde.
Kendi sesini duyamaz,
Başkasının cümlesinde.
Kime ağlıyorum,
ona mı bana mı.?
Sorular döner içimde,
Bazen nefessiz kalır insan
Tanımadığı birinin yükünde..!

Kalabalıkta yürürken,
Bir konuşma çarpar yüzüne.
"Babam gidince…"! der biri,
Boğazında düğüm düğüm büyür yine.
Sen de kaybetmiştin birini,
Ama susup yutmuştun.
Onun sesi,
senin suskunluğunu
Kıyıya vurmuş bulur.
Otobüste yan koltuk anlatır,
"İhanet etti" der,
gülmeye çalışır.!
Sen pencereden dışarı bakıp,
Aynı sahneyi yeniden yaşarsın.!
Uyuşturur biraz empati,
Ama fazlası ağır gelir.
Kırık bir aynaya bakar gibi,
Herkeste kendini görürsün..!
Bazen nefessiz kalır insan,
Yabancının hikayesinde..!

Emel Abokan
21/12/2025
11:00