Kelâm vardı önce,
Ama söylenmiş değildi.
Bir titreşim gibi duruyordu boşlukta,
Varlık henüz adını almamışken.

Sesle başlamadı dünya,
Bir yakınlıkla başladı.
Belki de aşk denilen şey,
Yaratılışın ilk cesaretiydi.

Sonra insan çıktı ortaya,
Eksik ama seçebilen.
Anlam verilmedi ona,
Sadece başlama ihtimali bırakıldı.

Dünya bana bir yol göstermedi,
Ben de ondan bir kader istemedim.
Aramızda sessiz bir sözleşme vardı:
Ben yürüyecektim,
O karşılık vermeyecekti.

Seçmek,
Karanlığa bırakılan bir izdi.
Yol görünmedi,
Ama adımın bana ait olduğunu bildim.

Özgürlük hafif değildi,
Çünkü sevme ihtimali taşıyordu.
İnsan ancak bağlanabildiği kadar
Sorumlu olur.

Sessizlik bir yoksunluk değildi,
Kelâmın geri çekilişiydi.
Söz sustuğunda
Aşk daha derinden konuştu.

Ve anladım:
Umut, yukarıdan inmez.
İnsan, anlamsızlığın içinde
Sevmeyi seçtiğinde
Dünya biraz başlar.

Hayat bir cevap değildir,
Bir çağrıdır belki.
İçerden, sessizce
Ve aşkla
Sürdürülen bir oluş hâli.