Tutkulu bakışlarım, sönük bir mum ışığına çalındı,
Rengim koyu, gölgem kaba,
Aşkın tesir ettiği kabuğu çıkardım üstümden,
En az bir kaburga daha,
Hiç yoktan birkaç adam eder,
Kefenimdi, gömüldüm onunla.

Artık sevimsiz yakarışları kanayan,
Yaralı bir hayvandım,
Baktıkça kararan bir silüet oldum geçmişe dair,
Öpücükler iltihaba dönüştü,
Tebessümlerini istifra ettikçe gece, rüyalarıma,
Değiştim kadın
Kelimelerim cılızlaştı,
Aç bir köpektim, kemiklerimi kaybettim,
Bir masanın köşesini bile sahiplenemedim,
Uzaklaştım,
Dünya, yüzümden düşen bin parçanın
Bir zümresini bile ücra bir kıyısına konduramadı,
Hak ettim kadın!
Böylesine sevmek şirkti, günahtı,
Literatürü kirleten müzmin bir vebaydı.
Midemi bulandıran bir lakırtıydı mutluluk,
Değildim işte!
Hâlbuki "herkes unutur, unutursun" demiştin,
Sana ne çok inanmıştım kadın.