Bugün oğlumun mezarına gittim.
Giderken okulun önünden geçtim…
O an içimde bir şey koptu.
Benim oğlum okulda olmalıydı.
Sırasına oturmalı, defterini karalamalı, zil sesine kızmalıydı.
Benim oğlum o mezarda olmamalıydı.
Toprak örtmemeliydi onu…
Toprak, bir anneyi evladından ayırmamalıydı.

19 Kasım…
Kazanın olduğu ilk gün.
Zamanın durduğu, nefesin yarım kaldığı gün.
19 Aralık…
Tam bir ay oldu.
Ama acı bir ay geçmedi,
bir ömür gibi çöktü üzerime.

21 Kasım’da vefat etti benim oğlum.
Ve ben o günden beri
kokusunu duyamıyorum.
O koku ki, insanı hayata bağlayan şeydi…
Gülüşleri yok artık.
Kızmaları bile yok.
Sesini duyamıyorum,
adımı söyleyişini özlüyorum.

Ev sessiz…
Kalbim daralıyor.
Göğsümde bir boşluk,
içimde dinmeyen bir yangın var.
Onsuz her şey eksik,
onsuz ben yarım kaldım.

Her gün uyanıyorum ama
uyanılan yer hayat değil artık.
Gözlerimi açıyorum,
ilk aklıma gelen sensin,
ilk yandığım yer yine sensizliğin.

Herkes “zamanla geçer” diyor…
Bilmiyorlar.
Bir anne evladını kaybedince
zaman geçmez,
zaman sadece susar.
Acı yerinde durur,
her nefeste biraz daha ağırlaşır.

Mezarının başında dururken
toprağına bakıyorum,
ellerim titriyor.
Sana dokunamıyorum ya…
İşte en çok orası yakıyor.
Bir anne evladına dokunamaz mı?
Dokunamıyor işte…
Toprak izin vermiyor.

Okulun önünden geçerken
çocuk sesleri geliyor kulağıma.
Her ses sen gibi,
her kahkaha kalbime saplanıyor.
Senin sıran boş kaldı oğlum.
Benim içim de.
Evde hâlâ sen varsın.
Ama sen yoksun.
Eşyaların duruyor,
anıların duruyor,
ben duramıyorum.
Kokusunu arıyorum her yerde,
yastıkta, kapıda, rüzgârda…
Ama bulamıyorum.

Geceler uzun.
Sabahlar ağır.
Kalbim daraldıkça
nefes alamıyorum.
Ağlamak istiyorum,
bazen ağlayamıyorum bile.
Acı içimde donmuş gibi.
Biliyor musun oğlum,
insan en çok sessizlikte yanıyor.
Gece omzuma çöktüğünde
adını fısıldıyorum.
Sesim sana değmiyor ama
anne yüreği susamıyor.

Bir ay geçti diyorlar.
Takvim yaprakları kopmuş olabilir
ama benim içimde
o gün hâlâ ilk gün.
19 Kasım’dan beri
hayat bir yerinden kırık.
21 Kasım’dan beri
ben eksik yaşıyorum.
Bazen seni rüyamda görüyorum.
Uyanınca
ellerim boş kalıyor.
İnsan rüyadan bile
yas tutarak uyanırmış.

Herkes yoluna devam ediyor.
Ben yolun kenarında kaldım.
Çünkü benim yolum
seninleydi.
Sen yokken
yol yürünmüyor oğlum.
Ama seni unutmadım.
Unutmayacağım.
Unutmak ihanettir bana.
Sen benim canımdın,
can unutulur mu?

Oğlum…
Beni ayakta tutan tek şey
senin adın.
Toprak seni benden aldı belki
ama sevgini alamadı.
Mezarından döndüm
ama kalbim orada kaldı.
Bir yanım seninle toprağın altında,
bir yanım bu dünyada
yaşamaya mecbur.

Ben artık tamamlanmayacağım.
Buna alışmayı öğreneceğim sadece.
Gülmeyi değil,
unutmayı değil…
Yarım kalmayı.
Bir anne,
evladını kaybettiği gün
ölmeyi öğrenip
yaşamaya devam edermiş.
Ben de öyleyim oğlum.

Bil ki;
adın kalbimde,
yerin cennette.
Ben buradayım…
Seni özleyerek,
seni severek,
sana yanarak yaşayacağım.
Çok özledim oğlum…
Bir annenin
asla geçmeyen acısı olarak
hep…