Şu an bana iyi gelecek tek şey senin yanına gelmek…
Ama bu dünyada gidemeyeceğim tek yer, senin yanın.

Bu dünya kalabalık, içim bomboş.
Herkes konuşuyor, herkes bir şey söylüyor
ama kimse seni geri getirmiyor.
Ayaklarım yere basıyor diyorlar,
oysa benim ruhum seninle
toprağın altında kaldı.

Hasret dedikleri şey beklemek değilmiş,
nefes alırken boğulmakmış.
Her sabah sensizliğe uyanıyorum,
buna yaşamak diyorlar.

Senin yanın…
Zamanın işlemediği, acının sustuğu tek yer.
Ben burada günleri sayıyorum,
orada sen hiç eksilmiyorsun,
hep benim evladım olarak kalıyorsun.

Geceleri dua ediyorum,
bir rüyaya sığdırırlar belki diye.
Ama rüyalar bile cimri artık,
seni bana çok görüyorlar.

Herkes “alışırsın” diyor,
hangi kelime evlat boşluğunu doldurur?
Ben alışmıyorum,
ben her gün biraz daha eksiliyorum.

Gülüşün geliyor aklıma,
kalbim dayanacak gibi oluyor,
sonra yokluğun çöküyor üstüme,
nefesim yarıda kalıyor.

Gün doğuyor diyorlar…
Benim için gün, senin adınla başlıyor
ve sensizlikle kararıyor.
Güneş bile seni bilmeden
ısıtamıyor içimi.

Herkes güçlü olmamı bekliyor,
bilselerdi bir annenin gücü
evladını toprağa koyacak kadar değil,
o acıyla yaşamaya mecbur kalacak kadar ağırdır.

İçimde sana uzanan yollar var,
hepsi kapalı.
“Sabret” diyorlar,
hangi sabır evlat kokusunu unutturur?

Adını fısıldamak bile yakıyor artık,
çünkü adın geçen her yerde
sen olmuyorsun.

Gelmek istiyorum sana,
bir anne gibi değil,
yorgun bir ruh gibi…
Ama bana düşen beklemek,
kavuşmayı ahirete emanet etmek.

Artık söyleyecek söz kalmadı.
Acı konuştu, ben sustum.
Kalbim seni çağırdı,
yol kapalıydı.

Annelik burada bitmiyormuş,
meğer asıl burada başlıyormuş;
evladını her nefeste özleyerek
yaşamaya mecbur bırakıldığın yerde…

Bir gün elbet bu bekleyiş bitecek.
Bu ayrılık susacak.
Ve ben korkmadan,
bu acıyı taşımadan geleceğim.

Ama o güne kadar bil:
Ben burada sadece nefes alıyorum,
ruhum çoktan orada.

Çünkü bu dünyada
iyi gelecek tek yer senin yanın…
Ve bu dünyada
gidemediğim tek yer de
yine senin yanın.

Ama bil ki oğlum…
Bu ayrılık bitmedi diye
anneliğim de bitmedi.
Ben seni toprağa bırakmadım,
kalbimde taşımaya devam ediyorum.

Gidemediğim yerdesin,
ama en çok bulunduğum yerdesin.
Adını her nefeste içime çekiyorum,
yokluğunu her gecede büyütüyorum.

Bir gün bu dünya susacak,
bu beden yorulacak.
İşte o zaman
ilk adımımı sana doğru atacağım.

Ve o gün geldiğinde
ben sana koşmayacağım bile…
Çünkü bir annenin kalbi
zaten en başından beri
senin yanındaydı.