0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
32
Okunma
Kalabalığın ortasında
bir yalnızlık büyür usulca—
yabancı omuzlara değen omuzum
ve her biri ayrı bir hikâye taşıyan
bakışların çarpıştığı an.
Nehrin ortasında
sabit bir taş gibiyim—
sular bölünüp geçiyor yanımdan,
her biri başka bir denize
koşuyor habersiz.
En kalabalık caddelerde
adımlarımın yankısını
kendi içimde duyuyorum.
Bir cam vitrinde yansıyan yüzüm—
hem tanıdık hem uzak.
Evler ışık ışık yanarken
pencerelerde kimin hayatı
kimin yalnızlığı diye
düşünüyorum.
Her odada bir başka mevsim
yaşanıyor belki de.
Yalnızlık, kalabalığın
içinde açtığım bir pencere—
rüzgârı başka esiyor,
gökyüzü daha derin
ve sessizlik, en net
burada konuşuyor benimle.
Belki de yalnızlık
fazla insan olmaktır—
kalbin herkese yetecek kadar
büyümesi ve sonra
o büyük boşlukta
kendi sesini araması.
5.0
100% (1)
