Küçüksu çeşmesinde sıraya girmiş
atlar
yorgun
terli
sırtındaki
amansız ağır
faytonları atmak istiyor meydan
yürek güreşine buyurulsun diyor
köşede bir neyzen
yorgun
kederli
burada pehlivanlık sökmez
şiir yüreklim
burası âşıklar meclisi
sudan sebeplerle olamaz
sevmenin yok bahanesi


meydan kalabalık
es veriyor rengi beyaz piyano
piyanonun tuşları takla atıyor
acı dansını tamamlamış
dergâh arıyor kendine
bak burası Beykoz
işte Yûşa tepesi
aşkın boyunu aşıyor
kalbin uzun adım atlayışı
sürüsünden ayrı düşmüş gibi
kelebeğe dönüşüyor
içimdeki umut
bir yanıp bir sönüyor lâmbalar


şehrin elektriklerini yokluyor gizli bir el
karanlığı yarıyorum
şiir yüreklim
ellerimle koymuşum gibi kavrıyorum umudu
ateş böceği ellerim yüreğime fener
Küçüksu çeşmesinde garipliği içiyorum
içim dışım hep su
bir sızıntıdan yol bulup taşan
sırf su
ya hu
ya huu
su
hu


çatal boyunlu deniz
suyunu güncelliyor
dalgalar taşıyor limanlardan
saklanacak bir yeri kalmıyor
yelkenli umutların
sevmek böyle bir şey
şiir yüreklim
sevmek sırf keder
branda bezine sarılı


travmalar dökülüyor her yerimden
bir dua yankısı erenlerin dilinden
travmalar dökülüyor
gönlümün tepelerinden
şefkat bekliyor yaratan
şefkati incitmeden
garipliğin bir duvarı yok
olsa saklanacak


bir kelebek ateşi bekler
bir kuş mülteci olmuş
ülkeler gezer
sığınmak
şiir yüreklim
coğrafyasız
sığınmak
bir çeşmeden farksız
damla damla
yenilmek bu meydanda
ah bin beter


İstanbul firkati bağlamış
bir şal gibi boynuna
köprüler direksiz
frekansı şiir rüzgarın
ıslık çalıp durur
şiir yüreklim
gece deminde yine
harmanında güneşi savurur


şiir yüreklim
sevmek
zerresiz
sırf güneş
ya hu
ya huu
su
hu

ŞuLeCan
20 Nisan 2021

#birfotoğrafaşiiryazmak #küçüksuçeşmesi #beykoz #yûşâtepesi #istanbul