Bir köpük patlamasıydı
kahvemden saçılan mutluluklar
Varlığımı yudum yudum tükettiğim
yorgun akşamların üstüne


Yıkılmış kentlerin ortasından yürütüyorum seni
Yol kenarlarını ceset torbalarının sardığı
Bir kaybolmuşluk hissiyle b/akıyorsun bana
Bulduğu halde tekrar arıyormuş gibi solgun


Karamsar olmasın diye silip tekrar yazıyorum
Besmeleyle başladığım bütün kayıplarımı
Ne kadar hüzün o kadar sevinç ötede
Bir imtihanın kırk yıllık hatrına


Lambası olmayan sokaklardan geçiyoruz seninle
Nereye baksam karanlıksın Dünya
Sessiz bir yığını andırıyor insanlık
Enkazı başka hangi resim anlatır


Külleri şehir edecek güç yok sende
Anlıyor ama anlatamıyorsun
Sarmaşık hüzünler içindesin
Bak ağlayamıyorsun bile


Bir sıraya koyamıyorsun belki de
Acı talihini
Önce hangisine ağlayacağızın
denklemsel karmaşıklığı
bölüyor uykularını
Rüyada rüya anlatmak gibi
Garip bir uyanış hali


Bir köpüklü kahve
Üç vakte kadar söylenecek şarkılar üstüne
Çocukların ışıklı gözlerinden alıp sevinçleri
Dünyaya bölüştürmeye


Herkese yetecek kadar barış
Ve çocuk gülümsemeleri
Aslında yeterdi
Kocaman enkazları diriltmeye


Yoksa
istemiyor musun

ŞuLeCan