AKLIMIN KAPATILDIĞI YER

Kapıyı ben kilitledim.
Sonra anahtarı
beni ben yapan son cümlenin altına sakladım.

Burada gece yok.
Gece bir kavramdı,
biz onu duvarlara çarparak öldürdük.
Işık yanıyor,
ama hiçbir şey aydınlanmıyor.
Çünkü ışık da aklını kaybedebilir.

Adımı üçe böldüler:
biri çağrıldığında gelmedi,
biri geldiğinde konuşmadı,
biri susarak
her şeyi itiraf etti.

Koridorlar düz değil,
düşüncelerim gibi kıvrılıyor.
Bir yere vardığımı sanıyorum,
meğer başladığım yerdeyim.
Burası yürüyerek çıkılan bir yer değil,
düşünerek kaybolunan bir yer.

Bir odada biri ağlıyor.
Onu dinlemiyorum.
Çünkü ağlamak
hala bir düzen kabul eder.
Bir odada biri gülüyor.
Gülüşü eğri,
mantığın dişleri dökülmüş.
Bir odada biri susuyor—
onu izliyorum.
Çünkü sessizlik
en zeki deliliktir.

Benim odam numarasız.
Çünkü ben sayılardan düştüm.
Yatağın çarşafı beyaz değil,
beyaz olmayı unutmuş.
Yastığın altında
düşünülmemiş ihtimaller çürüyor.

Her gece kapı açılıyor.
Çıkacağımı sanıyorum.
Ama her açılan kapı
beni biraz daha içeri alıyor.
Burası dışarıdan girilen bir yer değil,
içeride kalınarak inşa edilen bir yer.

Hemşireler yürümüyor,
zamanı sürüklüyor.
Saatler tik tak demiyor,
itiraz ediyor.
Ruhumun dağılışına benzer bir sesle.

İlaçlar bana iyi gelmiyor.
İyi gelmek diye bir şey kalmadı zaten.
Her hap
bir düşünceyi susturuyor,
ama susan şeyler ölmez,
sadece içeride konuşmaya başlar.

Pencerede demir yok.
Gerek yok.
Kimse düşüncesinden kaçamaz.
Gökyüzü orada,
ama yukarı çıkmak
burada suç sayılıyor.

Gece bina beni izliyor.
Duvarlar nefes alıyor,
zemin dinliyor.
Ben yürürken
aklım benden önce yoruluyor.

Bir defterim var.
Yazmıyorum.
Çünkü yazarsam
kim olduğuma karar vermem gerekecek.
Karar vermek
burada yasak.

Aynaya bakıyorum.
Yansıma gecikmeli geliyor.
Bazen hiç gelmiyor.
Demek ki ben
önceden terk edilmişim.

Burası bir hastane değil.
Burası
aklın kendini sorguya çektiği bodrum.
Suçum belli değil,
ama cezam çoktan kesilmiş.

Sabah olmuyor.
Çünkü sabah
umutla çalışır.
Burada sadece
ışığın vardiyası değişir.

Ben kapatılmadım.
Ben
kapatılacak yer oldum.

Anahtar hâlâ bende.
Ama artık bilmiyorum
hangi kapıyı
açtığını.

.......Zeynep Saylan........
.......Hüseyin Erdinç.....