Oh canıma değsin...

Şiirlerimde sen vardın.
O anda seni benden alan aslında o kelimeler değildi,
Benim gölgelerimdi.
İçime çöken sis gibi ağırdı hissettirdiklerin;
Bir an sevildim sandım,
Karanlığın ortasında ansızın yanan bir fener gibi
Kendi yalnızlığımı aydınlattın.
Haykırmak istedim içimde saklı yılların çığlığını,
Ama sesim tozlu bir cama çarpıp geri döndü.
Çünkü içimdeki çığlık dünyaya çarpmadan geri döndü.

Oh canıma değsin…

Sen görmedin,
Ama resmini yastığımın altına değil,
Sis kokan gecelerimin içine sakladım.
Sırtımı dayadığım soğuk duvarın gölgesinde taşıdım seni.
Kalbimdeki en karanlık oyuğa bıraktım yüzünü;
Ne ışık girer oraya,
Ne de unutuş.
Islanan gözlerimi gizlemedim,
Zaten sisin içinde görünmezdi gözyaşı.
Sessizce sustum…
Çünkü konuşsam nefesim bile buğulanacaktı.
Çünkü sakladığım yüzün beni benden daha çok tüketti.
Oh canıma değsin…

Oh canıma değsin…

Seni dinledim.
Sesin uzak bir vadiden yükselen ince bir rüzgâr gibiydi,
Tüylerimi dikendikendi, içimi ısıtmazdı.
Gülümsediğini duymak,
Sisli bir ormanın içinde kaybolmuş bir kuş ötüşünü duymak gibiydi;
Güzel ama bulunmaz.
Ben yine gizlice gülümsedim,
Kendi karanlığıma inadına ışık yakar gibi.
Ama sonra sustum…
Çünkü her kelime dudaklarımda donup bana geri battı.
Oh canıma değsin…
Oh canıma değsin…

Sen hiç bilmedin,
Ama ben, söylemediğin her sözü
Sis bulutlarının şekline gizledim.
Bazen bir gölgeye,
Bazen göğün griye çalan rengine
“Belki beni düşündü” diye umut bağladım.
Her hayalim sisle kaplı bir patikada yürümek gibiydi;
Bir adım ileri, iki adım kayboluş…
Ben seni her kayboluşumda biraz daha sevdim,
Sis dağıldıkça değil,
Koyulaştıkça büyüdü içimde acın.
Çünkü sis çöktükçe daha çok karanlığa sarıldım.

Oh canıma değsin…

Sonra fark ettim:
Ben sustukça sis daha da çöktü üzerime,
Sis çöktükçe sen daha silik,
Daha ulaşılmaz,
Daha güzel oldun.
Belki de en çok seni değil,
Sisli halini sevdim…
Dokunamayışımı,
Söyleyemeyişimi,
Yaklaşınca uzaklaşan o gölgeyi.
Şimdi biliyorum:
Yaşadıklarımız senin dünyanda bir iz bırakmadı belki,
Ama benim içimde sis gibi yayıldı,
Her nefeste yeniden çöktü.
Sen anlamadıkça,
Ben anlatamadıkça,
Zaman da sisle karardı.
Ve ben yine sustum…
Çünkü anlatamadığım her şey içimde bir kat daha ağırlaştı.
Oh canıma değsin…

.......zeynep saylan......