Uğramadığın şehrin hiç bilmediğin sokaklarında
Görebilme umuduyla etrafı yoklamanın
Nasıl hissettirdiğini bilemezsin
Otobüs terminalleride tren istasyonlarında
Yahut hava limanlarında
Eli kolu bağlı beklemenin
Gün batımına kadar tütün ezmenin
Özlemin tüttüğü melenkolik yüzleri izlemenin
Ağırlığının kaç okka olduğunu bilemezsin

Bölünmüş uykuların yol üstü duraklarında bekliyorum kendimi
Sanrılar duman olup çöküyor üstüme
Aklımı bozmasaydım bir ümidin arzusuyla
Kalmayacaktım enkazında ruhumun
Kentin en karanlık yerinde gölgeni aramanın
Ne demek olduğunu bilemezsin

Sabırsız açan çiçekler gibi aykırıyım kalbime
Bahar görmeden bükülen boynun sancısını bilemezsin
Aynalar göstermez hayal kırıklıklarını
Bir de içerindeki onulmaz yaraları
Fotoğraflardaki sahte gülüşlerin çirkinliği karartmasın enseni
Her şeye rağmen saklama hislerini
Kalabalık caddelerde bütün adımlarda seni Heyecanla beklemenin
Ne menem duygu olduğunu bilemezsin...