5
Yorum
25
Beğeni
5,0
Puan
105
Okunma
Şehrin ışıkları yanıyor bu gece,
Bizim sönen aşkımıza inat.
Her pencere bir hayat fısıldıyor,
Bizimkisi sustu çoktan.
Kaldırımlar tanıyor ayak izlerini,
Ben tanıyamıyorum artık sesini.
Kalabalık çoğalttıkça yalnızlığım,
Adını anmıyor kimse,
Ama herkes seni susuyor.
Ne çok “son kez” biriktirmişiz,
Fark etmeden.
Bir fincan soğuk kahve gibi
Masada kalmış cümlelerimiz.
Şehrin ışıkları acımasız,
Hiçbirini kapatamıyorum.
Oysa sen gidince anladım:
Karanlık,
Bazen birlikteyken bile varmış.
Şimdi geceyi izliyorum uzaktan,
İki yabancı gibi şehir ve ben.
Sen başka bir sabaha uyanırken,
Şehir aydınlık,
Ben sende karanlık.
5.0
100% (10)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
