iki basamaklı hayat öykümün
ruhumu hapsettiği gecelerden birinde
yolumu kesti hasret
basamaklara çökmüş göğü dinliyordum
gözlerim kuşların kanatlarında
etrafta sıradanlaşan ne varsa
güne dair doğuş ve batışlarda

aralansın istiyordum mavi konağın kapısı
aydınlığı anlatsın sokağımdaki fenerler
güneş aymadan, aşk doğmadan
kapımdaki sarmaşıkların arasından
ay ışığına dost gecelerden sonra

ne vakit kapatmıştım penceremi sert rüzgarlara
kaç asır oldu meleklerle halleşmeyeli
yüreğimde acıtan unutkanlıklar
gün b/atmış ne fark eder
çıkamıyorum saklandığım yerden

sokak parkelerini dövüyor sorular
uluma sandığımız köpeklerin dansı
konağın perdesi aralıklı
özlemler serpiştirilmiş desenlerine
bir sobe dese yeter gerçek sahibi

mavinin yüzünde keder
benliğimi deniyor bütün çetinlikler

nice anı biriktirdim avlusunda
basamaksız çıkılmış mı hiç göğe
merdivenleri erittim aynalarda
nice Haman’ı diriltip öldürdüm ruhumda
kimi zaman bir Musa yetişti imdadıma
mavi suları yardırdı acılar
kimi zaman kendi ç/ölümde susuz kaldım

Vallahi yalnız kendimle savaştım
martılara öğün olsun diye değil bunca yaşanmışlık
güneşe b/akarken bu konakta yalnız kaldım
ki yüreğim güneşten daha aydınlık
nice pervaneleri hasretimle yaktım
bir kere dönüp bana
nedir bu hasretliğin demedi
anladım onun bir dili yok

mavi konakta yüreğime dair anılar
ben hala odalarında söyleşmekteyim
penceresinde şiir
toprağında etten adamlar
saksılarında umut fışkırtan gülüşleriyle
aklım hala o cemrede
ilk nasıl düştün yüreğime

ve şimdi yüreğim
sonsuz baharların peşinde

ŞuLeCannn