1
Yorum
6
Beğeni
0,0
Puan
47
Okunma
Hayat, unutmamayı öğrettiği yerde
Yeni şeyler keşfettirir insana.
Her iz, sessiz bir çalar saattir;
Yaralarına bakınca, kafesinden uyandıran.
Kırılmış aynaların içinden geçmek gibi,
Her parçasında bin parça gibi kanatan.
Hatırlayınca yaralarının izlerini,
Yürüyüşünü daha güçlü hâle getiren.
Gece indiğinde yüreğime,
Tüm zamanların en sessiz öğretmeni olur;
Susarak gösterir kim olduğumu,
Kime dönüşeceğimi.
Gece, omuzlarımda taşıdığım eski bir defter;
İçinde rüzgârların unuttuğu,
Bu zamanın bilmediği bir alfabe.
Her adımımda çatlayan zamana inat
Durur yerinde...
Yüreğimin loş ışığında ki sessizlik;
Kimsesiz bir yıldız gibi kalbimde büyür.
Düştüğüm yerden değil,
Küllerimin altında saklı ışığımla, doğarım
Gece indiğinde yüreğime...
Turgay kılıç
12/12/2025
Cevap Yaz