​Ben insanım.
Ve zaman denen o görünmez nehirden,
Avuçlarımda su taşımaya çalışan nafile yolcu.
Doğdum, ve o an başladı geri sayım, sessiz ve acımasız.
​
Koşuyorum. Her sabah aceleyle, her gece telaşla,
Sanki yetecekmiş gibi yarına bıraktığım işler.
Oysa biliyorum, her bir saniye,
Ömrümden düşülen, geri alınmaz bir makbuz.
Ben biriktirirken, o tüketiyor.
​Bir mirasçı gibi elimde tuttuğum anıları;
Güneşli bir öğleden sonrayı, bir dostun gülüşünü,
Onları mühürlemeye çalışıyorum bilincimin derinlerine,
Fani olana karşı, kalıcı bir kale inşa etme çabasıyla.
​
Benim gölgem uzar, sonra kısalır,
Mevsimler değişir, aynadaki yüzüm kırışır.
Ve o zaman anlarım: Ben bir devinimim, bir dönüşüm.
Dünün bilgeliği, bugünün şaşkınlığıyla çarpışır.

​Faniyim ben.
Bir rüzgâr eser, eser ve yok olurum.
Toprak beni çağırır, unutulmuşluğun o geniş ve sessiz yatağı.
Ve korkarım bu hiçlikten,
Arkada bıraktığım hikâyenin fısıltısından başka bir şey kalmayacak olmasından.
​
Ama tam bu fani oluşun kalbinde,
Bir isyan filizlenir bende.
Hayır! Ben sadece geçip giden bir gölge değilim.
Ben etki bırakanım.
​Ben yazdığım şiir, diktiğim ağaç,
Öğrettiğim ders, verdiğim sevgi.
Ben, kendimden büyük bir şeye bağlanma arzusu.

Bir yıldız tozu olsam da, bir an parlayıp sönen,
O kısa parlayışta evrene anlam katan benim.
​Ben insanım.
Zamanın hükmüne boyun eğen,
Ama aynı zamanda ona meydan okuyan.
Bitişi bilerek yaşayan,
Ve tam da bu yüzden, her anı değerli kılan.
Çünkü bilirim; elimde kalan tek gerçek,
Şimdi ve burada ne yaptığım.
​Ben bir kelebeğin ömrü kadar kısa,
Ama bir dağın hatırası kadar derinim.
​

kalemdaşlardan

Evet, sen insansın.
Avuçların suyla doluyor,
parmak aralarından sızıyor zaman;
damla damla, sessiz bir ihanet gibi.
Her damla bir isim bırakıyor geride:
dün dediğin çocuk,
yarın diye sakladığın adam.

Koşuyorsun.
Ayakkabılarında çamur,
göğsünde bir kuş çarpıyor kafesine.
Yetişmek istediğin yer
aslında çoktan geçtiğin yerin ta kendisi.
Efsuni Kalem