​Ben insanım.
Yaratılışın kıyısında duran,
Tozdan yapılmış, ama içinde sonsuzluk taşıyan.
Bir nefesle başlayan, bir solukta bitecek olan,
Şu garip ve görkemli misafir, bu dünya denen handa.
​Ben ki, gökleri merak eden, yıldızları sayan,
Toprağı eken, hasatla sevinen,

Ateşi evcilleştiren, suyun gücünü anlayan.
Ne ilkelin karanlığıyım ne de medeniyetin sonu,
İkisinin arasında bir köprü, bir sürekli akış.
​Kalbim var benim, bir et parçası ama bin duygu barındıran.

Bazen gözyaşıyla ıslanan bir yanak,
Bazen bir kahkaha tufanı, etrafa neşe saçan.
Sevdim, evet, öyle bir sevdim ki;
Dağlar eridi sandım o bakışın önünde.
Korktum, evet, öyle bir korktum ki;
Gölgesinden ürken çocuk misali, saklandım kabuğuma.
​
Benim elimde hem yapmak var hem de yıkmak.
Bir el, ince bir danteli sabırla işlerken,
Diğer el, bir düğmeyi basıp tarihi silebilir.
Benim dilimde hem şifa var hem de zehir.
Bir sözümle bir yarayı sarar, umut olurum,
Bir sözümle bir kalbi paramparça ederim.
​
Benim içimde bir karmaşa var, adı vicdan.
Ne zaman iyilik yapsam hafifler sırtımdaki yük,
Ne zaman kötülüğe niyet etsem, gölgeler uzar.
Koşarım hep, bir anlam arayışının peşinden.
Nedir bu hayat? Neden buradayız? Ne zaman bitecek?
Cevabı bilmeden, ama sormaktan vazgeçmeden yaşayan.
​
Benim hayallerim var, uçsuz bucaksız,
Gece gökyüzüne çizdiğim, sabah unuttuğum resimler.
Benim yaralarım var, derine inen,
Zamanla kabuk bağlayan, ama izi hep kalan.
O izler ki, benim hikayem, benim haritam.
​
Ben insanım. Çelişkilerimin toplamı.
Aynı anda hem zalim hem merhametli,
Hem en zeki hem en aptal.
Ben bir döngüyüm, sürekli tökezleyip yeniden ayağa kalkan.
Düşmekten korksam da, her seferinde kalkışın gücünü bulan.
​
Ben buyum işte.
Bir damla suyun içindeki okyanus,
Bir kum tanesinin üzerindeki çöl.
Evrenin bana verdiği bu kısa süreyi,
Yaşayarak, hissederek, iz bırakarak tamamlayacak olan.
​Benim adım İnsan. Ve hala, her şeye rağmen,
Umutla doluyum.