Kar yağan o yıllarda
Gökyüzü pamuk pamuk açardı üstümüze
Üşürdük ama içimiz sıcacıktı
Ellerimiz cebimizde, yüreğimiz avuç avuç
Gülümseyen insanlar vardı her yerde
Bir selam, bir bakışma yeterdi
Sevda dediğin kapı önlerinde beklemekti
Aşk, karın üstünde iz bırakmaktı
Özlem, eve dönerken yolun uzamasıydı
Dostluk ise tek bir sobanın etrafında
Omuz omuza, nefes nefese ısınmaktı
Şimdi kar yağmıyor
Yağsa da içimize yağıyor
Gökten değil, gözlerimizden düşüyor
Üşüyorum ama bu kez içim buz
İnsanlar gülmüyor artık
Gülümseyen yüzler kar altında kaldı
Herkes bir küskün, herkes bir yalnız
Sözler donuyor dudaklarda
Günaydın demek ağır geliyor
Selam vermek yük
Nerede o eski kar, nerede o eski insan
Nerede sevda ki kapıda bekletirdi
Nerede aşk ki iz bırakırdı karda
Nerede dostluk ki tek soba yeterdi
Şimdi yollar açık,
Ama kimse yürümek istemiyor
Kar yok diye değil,
Yüreğe basacak cesaret yok diye
Ben hâlâ o eski kıştayım
Üşüyorum,
Ama sen olsan bir gülüşün yeterdi
Bir tek sen olsan
Kar yine yağardı,
İnsanlar yine gülerdi,
Sevda, aşk, özlem, dostluk
Tekrar dirilirdi
Gel,
Bir avuç kar ol yine elimde
Erime, üşüt beni
Bir “günaydın” de eski sesinle
Belki dünya yeniden ısınır
Belki küskünlükler erir
Belki ben,
O gülümseyen insanların arasında
Tekrar çocuk olurum
Seninle,

Bedri Demirpençe