Yüreğinize sağlık üstadım...

Aniden kopan savaşın sesi,
aslında insanın kendi içinden yükselen bir yankıydı;
dışarıda patlayan her bomba,
içimizde yıllardır taşıdığımız karanlığın
sessiz bir itirafıydı.

Çünkü insan, önce kendi gönlünde savaşır,
sonra kenti yakar.
Ve her şehir yangını,
kalpteki bir kıvılcımın kontrolden çıkmış hâlidir.

Açgözlülük,
toprağın değil, ruhun mayınlarıdır;
nerede bir adım atarsan,
orada bir umut infilak eder.

Hırsın parmakları kanlıdır;
çünkü dokunduğu her şeyin
özünü törpüler, rengini soldurur.
Ağaçların yanmış kemiklere benzemesi,
sadece savaşın değil,
insanın doğaya ihanetinin sessiz bir fotoğrafıdır.

Nehrin kan içmesi,
aslında insanoğlunun
kendi tarihini içmesidir;
çünkü her savaş,
bir öncekinin tortusuyla beslenir.

Ve rüzgâr...
Her zaman masumdur;
taşıdığı koku değildir onun günahı,
kokuya sebep olanlardır.

Kadınların kül kaplı sokaklarda
boş gözlerle ağıt yakması,
insanlığın en eski duasıdır:
"Bir daha böyle olmasın…”
Ama insan unutmakta mahirdir;
acı geçince hafıza uyur.

Çocukların yıldızsız gökyüzüne bakışı,
evrenin en büyük sitemidir:
“Nasıl oldu da karanlığı bana miras bıraktınız?”
O küçük parmaklar,
henüz öğrenemediğimiz barışı
göğe çizmeye çalışır.

Ve velhasıl…
Savaş aniden gelir,
ama insanlar onu çağırmak için
yıllarca çalışır.
Barış ise sessizdir;
kapıyı çalmaz, bağırmaz, ateş etmez.
Bir tek şey ister:
İnsanın içindeki savaşı susturmasını.

Çünkü kalpte barış yoksa,
yeryüzünde kurulan her barış,
yalnızca rüzgârın taşıdığı
kırılgan bir hayaldir.

Kıymetli kalemdaşım, dizelerinizde savaşın yıkıcılığını ve insanlığın acılarını çok çarpıcı imgelerle aktarmışsınız.
Çocukların çizdiği barış dolu gökyüzü, şiirin en dokunaklı ve umut dolu sahnesi olmuş.
Kaleminize sağlık; bu eser, savaşın karanlığını ve barış özlemini güçlü bir lirizmle yansıtıyor.

Şiir, savaşın yıkıcılığını ve insan ruhunda bıraktığı derin izleri çarpıcı ve güçlü imgelerle anlatıyor; etkisi uzun süren bir felaketi gözler önüne seriyor. Yüreğinize sağlık hocam. Saygılarımla.