Uyandım ben de, geceden saçak saçak sarkan hayalinle.
Gömleğimin yakasında hâlâ senin dokunuşundan kalan o ürperti;
Avuçlarımda sabaha direnen bir sıcaklık, ismini söyler gibi.
Kirpiklerimde senin düşlerinden arta kalan gümüş bir kıvılcım,
Kalbimde, göğsümü içten oyan bir çınlama: senin sessizliğin.
Ve nefesimde… sensizliğe rağmen hâlâ sana doğru çekilen o ince, ısrarlı melodi.

Ve şimdi anlıyorum,
geceyi bana dar eden karanlık değil,
senin içimde hâlâ bir yerlerde uyuyan yankındı.
Adımın esintisi dolaşıyor odanın soğuk duvarlarında,
her köşede bir hatıran çömelmiş, beni izliyor.

Dudaklarımda yarım kalmış bir cümle gibi duruyorsun;
Söylesem kırılır,
sussam içimde büyür diye korktuğum…
Yastığımın kıvrımlarında, bıraktığın boşluk hâlâ sıcak,
Sanki dönüp “ben buradayım” diyecekmişsin gibi.

Ama biliyorum,
Seninle gelen sabah, her defasında
benden bir parça daha alıp gidiyor.
Ve ben yine de
ateşe yürür gibi
adıma düşen gölgende ısınmayı seçiyorum.


#sengidincebenimdekalasımyoktuartıkdöndüğünegörekavuşalımGÜZELCE