Bu şehri ben de terk ettim,
Adımlarımın izleri silinsin diye gece yürüdüm.
Adımı anmasın kaldırımlar,
Kalbimden düşeni
Sokaklar taşımaz artık.

Yalnızca sen sanma yanmış olanı,
Ben de kül oldum gözlerinin kıyısında.
Sen bana bakarken,
Ben çoktan kendimi yitirmiştim bakışlarında.

Aşk mı?..
İnancını yitirmiş bir dua gibi dudaklarımda.
Ben sevilmeyi değil,
Anlaşılmayı ummuştum belki de…
Ama suskunluklarınız
En çok kalbimi yaraladı.

Şehir aynıydı,
Ama insanlar değişmişti.
Yüzler tanıdık ama içleri taş;
Bense hâlâ tenhada düş gömen bir çocuk...

Senin gittiğin yolları arşınladım ben de
Aynı sokak lambalarının altında
Farklı hüsranlar biriktirdim
Ve sonra…
Tıpkı senin gibi,
Ben de bir sabaha,
Artık hiçbir şeye ait olmadan uyandım.

Bir kahve,
Bir de yarım kalmış tebessümle çıktım yola.
Bu şehirden değil,
Kendimden sürgün ettim kendimi.

Ve bil ki…
Gök hâlâ gri,
Ama artık ben ağlamıyorum.