Hayat işte…
Bazı şeyleri avuçlarına bir serap gibi bırakır,
“Al, buna tutun” der,
Tutunursun…
Bir bakarsın ki nefesin olmuş,
Gülümsemen olmuş,
Yarının umudu olmuş.

Sonra aynı hayat
Aynı şeyi senden çekip alır;
Giderken bir kelime bile bırakmaz ardında,
Geriye sadece gözlerinde
Bitmek bilmeyen bir gece bırakır.

Sen yürürsün…
Tıpkı o sonbahar köprüsündeki kadın gibi,
Sırtında geçmişinin yükü,
Kalbinde adını söyleyemediğin bir acı.
Adımların ağırdır,
Çünkü her adımda “keşke”lerin yankılanır.
Bir adım ileri gidersin,
Kalbin bin adım geri düşer.

Ve bilirsin…
Hayat denen bu uzun yolda
En çok, görmek isteyip göremediklerin ağrıtır insanı.
Söyleyemediklerin,
Dokunamadıkların,
Sarılmak isteyip sarılamadıkların…
Hepsi birikir,
Birikir,
Birikir…
Sonra seni suskunluğunla köşeye sıkıştırır.

“Hayalin yaşatır…” derler.
Doğru.
Çünkü bazen bir insanı yanındaymış gibi hissetmek
O insanın kendisinden bile daha gerçektir.
Bir gülüşünü hatırlayıp nefes alırsın,
Bir sözünü anımsayıp hayata tutunursun.

Ama “Hasreti öldürür…”
İşte o daha doğru.
Bir gün gelir,
O hayal bile yetmez olur kalbine.
Çünkü birini uzaktan sevmek,
Bir yangını uzaktan izlemek gibidir;
Alevin sıcaklığıyla umutlanırsın,
Külün kokusuyla tükenirsin.

Sen yine de yürürsün…
Kendinden kaçarsın,
Onun yokluğuna çarparsın.
Her yol ona çıkar,
Her çıkmaz sokak onun adını fısıldar.

Hayat böyledir işte;
Birini hayaliyle yaşatır,
Aynı kişinin hasretiyle öldürür.
Ne tam bıraktırır,
Ne tam yaşatır.
Arada bir yerde tutar seni:
Gidenin acısıyla kalan arasında,
Kalanın duasıyla giden arasında…

Ve sen her gün biraz daha öğrenirsin:
En derin izleri bırakanlar
Çoğu zaman geri dönmeyenlerdir.

Ama yine de…
Kalbinin bir köşesinde saklarsın onu.
Çünkü bazı insanlar gider,
Ama hikâyenden çıkmaz.
Bazıları susar,
Ama içindeki sesi hiç dinmez.
Bazıları ölür…
Ama sen onları unutamazsın.

Hayat işte…
Yaşatır,
Sevdirir,
Alır,
Götürür…
Ama bir tek şeyi eksiltmez:
O insanın sende bıraktığı yeri.

Belki bir gün
O köprüden yine geçersin,
Aynı yola basarsın,
Ama içindeki o yarayı
Bir tek kendi kalbin bilir.

Ve yine de yürürsün.
Çünkü hayat,
Bazen yürümenin kendisidir.


Kadir TURGUT