ÜSTELİK (ACİZ ŞİİR)
Öyle sus, öyle pus, öyle mahpus
Bir fısıltı gibi yaşıyorken hayatı
Hangi gerçeği haykırabilir
Hangi yalanı uydurabilirim ki sana

Üstelik hayat bir tren gibi
Hızla geçip gidiyorken önümden
Ve ben habire öyle ivedi öyle bitevi
Sessiz nihayetler diliyorken ölümden
Ve yine her yer ve her şey
Öyle gri, öyle toz, öyle bulanık
Ve bilinmez olmuşken dün ile yarın
Hangi aydınlık günü yaşatabilirim
Hangi karanlık geceyi sana

Üstelik ömrümden; yani yüreğimden
Hiç söylenmemiş, hiç dillenmemiş
Türküler sızıyorken
Böyle yaralı, böyle naçar
Kalıyor ve duruyorken üstelik
Hangi huzuru tattırabilir
Hangi seviyi bağışlayabilirim ki kalbine

Öyle aciz ,öyle toprak , öyle fani bedenim
Kaybetmeye hep yakın , bulmaya uzak işte
Ne kaderi yazabilirim, Ne kazayı bozabilirim
Hem duruyorken orta yerde acı sevinç yanyana
Hangi kederini silipte yüzünden
Hangi gülüşü çizebilirim ki yerine

Kıyamete yakın doğuşunu ve batışını
Görmek istemek gibi güneşin
Hayatın kıyısından asil bir ölümle
Sonsuzluğun sahiline ulaşmak gibi üstelik
Tuhaf ve ayrıksı arzularım varken
Böyle çok zor , böyle imkansız
✒ Emrah İslam Kurt
14.07.2010 / İstanbul