Sen Evlat mısın?” 🌙

Sen evlat mısın,
yoksa rüzgâra karışan bir yolcu mu?
Evin kapısı bekler seni,
ama ayak izin düşmez eşiğe…
Bazen öyle uzaksın ki,
yedi kat yabancı gibi duruyorsun önüme.

Daha yirmi üçündesin…
Hayatın yükü kırk yıllık adamın omzunda.
Babansız geçen beş yıl,
içine çökmüş bir sessizlik gibi.
Kendine baba oldun,
çocukluğunu bile büyütmeden…

Asker ocağına umut diye gittin;
kifozunla sırtın acıdı,
kırk günde “çürük” deyip gönderdiler.
O gün bir şey koptu içinden,
kurudu sanki yeşeren hayallerin.
Sonra alkole sarıldı ellerin,
bir kaza aldı nefesini,
platin gibi soğuk bir acı
girdi hayatının içine.

Ve sen…
evinden, ailenden,
en çok da benden uzaklaştın.
Yüreğim yanıyor oğlum,
çünkü seni yabancı gibi görmek
ölümün bile ötesinde

Sen evlat mısın?
Evet…
Benim canımdansın.
Ama bugünlerde kalbin,
bizden ziyade yaralarına sığınmış gibi.
Yine de bil:
Bir anne yüreği,
sen ne kadar uzaklaşırsan uzaklaş
hep senin yanında atar…
Sen gözümün nuru