​Sanki zaman durur, gökte ay küskün
Biriken vedalar, gözden damla süzgün
Her adım bir boşluk, her nefes borçlu
Kalbimin kuytusunda dinlenen o hüzün


​Gün omzumda bir kül gibi ağır
Nefesim göğsümde dar bir hücre
Adımlarım zincir sesleri çıkarıyor
Kim bilir hangi yokuşa kiralık bu kader?


​Belki bir rüya, belki de son durak
Yine de arıyorum eski bir sığınak
Oysa her kapı yüzüme kapanmış şimdi
Avuçlarımda kalan sadece
Bir boşluk ve ıssızlık


​Yarın olsa bile, ne fark eder ki?
Aynı dertle uyanır, aynı yerden kanarız
Ömrümüz dediğin kısa bir aralık
Sadece bekleriz
Ne zaman son bulur bu ağrı, bu karanlık


Ne dışarıda bir hayat var
Ne içimde bir umut
Pencereden sızan o ay ışığı bile soğuk
Tüm sesler kesildi
Geriye sadece sen kaldın
Bu sessizlikte
Nefes alacak gücüm bile yok artık




sevay