Evet

Acının esiri olmuş bir kentte sabahladı rüzgâr
Saçlarının arasında dalgalanan hırçın bir deniz vardı
Günü kurtarıyordu güneş geceden
Tanyeri ağarmadan göçüyordu tüm iyi düşler...

Küçük bir çocuk sokakta kedilerle oynaşıyor
Düşüyor
Yüreğini kanıyor kaldırımlara
Gözlerindeki parıltı ışıldıyor...

Yalvaran bir bakış içli bir dile geliş...
Susuyor çocuk
Susuyor sokaklara...

Üzerini basıp geçiyor büyük ayakkabılar
Canından can alıyor sol yanına girmiş sancılar
Çekiliyor kirpiklerindeki deniz
Ve
Secdeye duruyor içindeki inanç son vakte...

Gözleri kırılıyor beyaza
Açılıyor bütün perdeler sonuna kadar
Haykırıyor çocuk
Haykırıyor hayata...

Kelime dönümlerinde kalıyor dili
Dudaklarında dikenli tel tebessümü
Yeşermemiş düşünceler
Elinde patlıyor
Zamanını gelmemiş, bir balon misali...

İçindeki sev(g)i öldürüyor mezarları
Tüm dirilişleri sergiliyor cadde başlarına
Koşuyor çocuk
Koşuyor uçuruma...

İntiharlara inat bakıyor göz ucuyla
Aklına geliyor cebindeki buruşmuş insan silüetleri
Vakit geç
Şehirdeki son umut kırıntılarını da kaldırıyor çöpçüler
Başka bir bahara kalıyor sevmeler sevişmeler...

Çocuk ağlıyor
Çocuk kanıyor
Çocuk ölüyor sayfalara...


"Şehir susuyor, sokaklar susuyor, yağmur damlaları yüreğimde dağlanıyor, dağılıyor..."


Gökay Birkan SUCAKLI