​Ne için bu parlak cila, bu demirden irade?
Gözler kamaşsın, alkışlar sarsın diye mi dünya?
Kibir denilen tahtın en soğuk kışıdır bu sade,
O taht için ezdiğin her can, ruhunda açan bir yara.

Büyük görünmek için küçülttüğün her insanın gölgesi,
Senin gösterişli sarayının duvarlarına öyle siner ki?
Sesin yüksek çıksın diye bastırdığın her nefesi,
Gece olup yalnız kalınca kulaklarına iner.

​Dışarıya bir zafer anıtı gibi sunulan o tavır,
Sadece içindeki boşluğun ne kadar derin olduğunun kanıtıdır.
Zalimlik, o boşluğu doldurmak için kullanılan zehirli tavır,
Anlık bir kudret hissi, vicdanın boğazındaki kısıntı.

Kırdığın her kalp, o vitrine astığın paha biçilmez bir nesne,
"Bakın, ben güçlüyüm!" çığlığının sessiz bir tanığı kim deme.
Oysa gerçek güç, yıkmakta değil, onarmaktaki seste,
Hürmet görmek için korku salmak, ne büyük yanılgı.

​Sen sanırsın ki bu oyun seni zirvede tutacak,
Etrafında biriken dalkavuklar, sahte bir çelenk olacak.
O yaldız dökülür bir gün, o kalabalık dağılacak,
Geriye sadece aynadaki o ürkek suretin kalacaktır.

Zira gösteriş uğruna yapılan her haksız eylem,
Ebediyete dek sürecek bir leke bırakır alnına kem.
Geçicidir o taç, o omuzlara yüklenen ihtişamlı eylem,
Oysa merhamet, nesiller boyu taşınan pırlantına.

​Bırak o keskin bakışı, o buyurgan, soğuk eli,
İnsan, kalbiyle büyük, gönlüyle yüce olur ancak.
Zalimin gücü, bir kibrit alevi, çabucak biter beli,
İyilik, en zor fırtınada bile sığınak olacak.

O gösteri bittiğinde, sahne ışıkları söndüğünde,
Hangi hatıran kalacak insanların zihninde?
Korkuyla titreşen mi, yoksa sevgiyle güvende?
Cevap, bu dünyanın en büyük muhasebesinde.

​Öyleyse sök at o maskeyi, o parıltılı, sahte kılıfı,
Gösteriş için zalim olma! Bu fani zaman içinde.
Gerçek asaletin, sade bir insanın gönlündeki tarifi,
Ne makamla ne de dışarıdan bir işaretle.

Sana kalan tek miras, geride bıraktığın izdir,
O iz ya zehirli bir dikendir ya da şefkatli bir gül.
İnsan ol! Zira insanlık, en büyük meziyettir.
Ve vicdan, en gösterişsiz, en asil mühür.