Bugün içimde bir savaş vardı.
Bir yanım seni suçladı,
Bir yanım seni savundu.
Aklım "bitti" dedi,
Kalbim "ya yine aynı yere dönüyorsak" diye fısıldadı.

Git gelleri var insanın,
Sanki bir adım ileri atınca
Geçmişte bıraktığı güzel anlara ihanet edecekmiş gibi.
O yüzden yürümüyor,
Sadece bekliyor.

Bazen seni affetmek istiyorum
Çünkü hatıraların çok temiz.
Bazen seni silmek istiyorum
Çünkü bugünlerin gölgesi çok ağır.

Acabalar dolaşıyor içimde
Belki de sen hiç gitmedin,
Belki de ben hiç kalamadım.
Belki biz en çok sustuğumuz yerde kırıldık,
Belki de en güzel yerden başladığımız için
Düşüşümüz daha gürültülü oldu.

Geçmiş, bir sığınak gibi bugün omzuma düştü.
Eski fotoğrafların tozunu aldım içimde,
Bir kahkahanın kalbi nasıl hafifletebildiğini hatırladım.
Ama ardından bir gerçek çöktü yüzüme
Geçmişin sıcaklığı
Bugünün yarasını kapatmıyor.

Ve işte orada, o arada..
Failin gölgesi belirdi.
Kıran sen miydin,
Yoksa kırılmayı bekleyen ben miydim?
Cevabı bilmiyorum.
Ama bugün anladım
Aşkın en derin çiziklerini
Asla tek bir kişi atmaz.
Biri yanlış sever,
Biri yanlış susar.
Ve suç, ortada bir yerde büyür.

Git gellerim beni lime lime ederken
Fark ettim,
Seninle barışmak için de,
Senden gitmek için de
Kendime dönmem gerekiyormuş.

Çünkü en büyük gölge,
Failin değil,
Kendi içimde sakladığım masumiyetin
Yavaşça solmasıymış.

Hayati Gündoğdu