Şiir adı: SEVMEYE DAİR
Şairi: Gülüm ÇAMLISOY

RUSAMER: Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi

Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri – namı diğer Celil ÇINKIR

Gülüm Çamlısoy, bu metinde “sevme eylemi”ni romantik bir duygu olmaktan çıkarıp; yangın, yanılgı, terk ediliş, iç hesaplaşma ve insanın kendiyle düştüğü çetrefilli düğüm hâline getiriyor. Şiir, düz bir aşk anlatısı değil; bir ruhun kendi iç karanlığını yoklayarak sevmenin neye dönüştüğünü sorguladığı yoğun bir iç monolog adeta.

“Hayat zaten yangının ta kendisi” sözüyle başlayan şiir, sevmenin ateşe su olmayan, bilakis ateşe benzin taşıyan bir tarafını işaret eder. Sevmek, yanılmak kadar terk edilmektir de; insanın “ön sözü kayıp bir roman” gibi ortada bırakılmasıdır. Şair, sevginin sığ sularını değil, en dibi, en karanlığı, en beyhude kalanını anlatıyor.

“Bir dilemma / bazen kof bazen kesif”
Bu ifade, sevginin paradoksunu tam kalbinden yakalamış. İnsan hem yanılmak ister hem yanmamak… hem sevilmek ister hem yaralanmaktan korkar… Sevgi, çelişkinin sessiz efendisidir.

Şiirdeki en güçlü damar “kan” metaforunda gizli:
Kan hem dünden kalan yaradır, hem de insanı diri tutan akıştır. Sevgi de böyledir; hem yaralar hem yaşatır.

Şairin dili kırık, kesik, düzensiz değil; bilakis tam bir içsel kaosun kendi düzeni ile ilerliyor. Cümlelerin kayıp yapısı bile metnin ruhuna hizmet ediyor. Çünkü sevmenin kendisi de böyle bir şey: Tam anlatacakken dili sürçer, tam tutunacakken zemin kayar.

Kartal benzetmesi şiirin zirvesi:
Sevginin kapısı “alçaklarda uçanlarda” değil; yükseklerde, yalnızlıkla komşu olan yerde açılır. Sevgi cesaret ister; kanat ister; yükseklik korkusu olmayan bir yürek ister.
Ve kartalın gagasının kaç karat olduğu bile bilinmez—çünkü sevginin tartısı yoktur.

“Künyesinde yazan ismini hicapla değil de onurla söylenir”
Sevgi, utanç değil; taşıyan için onurdur.
Ama bedeli ağırdır; kaybolan dün kadar, harcanan ömür kadar ağır.

Şiir, acının sıradanlığını değil; anlamın sızdığı yerlerde sevginin nasıl yeniden doğduğunu anlatıyor.
Ve son dokunuş:
“En çok sevgi ve ömürdü iade edilmesi gereken…”
İşte sevmenin hakikati burada:
İnsan en çok verdiğini özler.
Ve en çok geri alamadığını yaşar.

Vesselam

“Sevgi bazen bir kalbi aydınlatır; bazen de bir ömrü karanlığa gömer. Ama insan yine de sevmekten vazgeçmez… Vesselam.”