ARAYIŞI SENSİN

Akl u fikr ü hüner bende değildir sen varken,
Akl ile sevda olmaz, akıl hep perde, hep engel.
Bir gönül var ki “ben” demez, daim “sen” diye inler,
Dem-be-dem met-cezir olur hâlim aşkının dilden.

Pergel-i aşkız ey cân, sen ben; merkezimiz gönül,
Devr ü seyr eyleyerek benlikten âzâd olur hâl.
Döne döne niyazım sensin, gel ey sevgili cânân,
Cümlenin hükmü sende, aşka fermansın ezelden.

Bir lahza nazar ettin, av eyledin gönlümü,
Yazıp çizdin kaderimdir deyip hükmün bağladın.
Her murâdın oldu bende, sonra “günahkâr” dedin,
Yine de geldim huzûruna, zîrâ tuzağın candır bana.

Cennet bahş etsînler amma sensiz olsa nedir?
Sensiz cennet dahi bende bir hicrân ateşidir.
Sırrını “öte ben” deyip gizledin rahmet içinde,
“Ara bul” deyip bıraktın, nice cive-nâzdır bu hâl?

Bâde-i aşkınla mest ettin beni seyr eyleyerek,
“Sen” nidasıyla inlerken cemâline hasretim.
Sözün söz, va‘din kat’îdir; bilirim sevdân hakîkattir,
Sevdiğinle beraber kılasın dîdemi şâd.

Bu ümîd ile serhoşum aşkın en ulvî deminde,
Arayışım sensindir ey başımın tâcı sevgili.
Senden gayrı ne var ise hep hayâldir, serâbdır,
Varlık sende karar bulur; bende arayışım sensin.