0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
37
Okunma
Sen geldin Odama ay doğdu
Oysa pencere kapalıydı,
Dışarıda ne bir rüzgar, ne bir ışık sızıntısı.
Sadece sen...
Ve senle birlikte
Tavan arasına saklanmış tozlu bir sandıktan fırlayan
Bütün parlak şeyler.
Zaman durdu mu? Sanmam.
Sadece önemi kalmadı.
Şu an ne bir "önce" var, ne bir "sonra".
Sadece, şimdinin bu cam küresi,
İçinde ikimiz,
Ve ikimizin yüzüne vuran
Senin getirdiğin, görünmez, ama gerçek ayın ışığı.
Sessizlik, böyle bir sessizlik.
Ağır, kadife bir kumaş gibi.
Fısıltı bile fazla.
Sanki bir nefes alsam,
Bu narin mucize dağılacak.
Bırak, ayın gölgesi
Omuzlarımdan süzülsün yere.
Ve biz,
Sadece bakışalım.
Sonsuzluğun en kısa anında.
Hüseyin TURHAL
