Gözlerimi kapıyorum:
Bir çığlık yırtıyor havayı, tuzlu.
Ne zaman baksam denize, oradalar,
Gökyüzüyle suyun
O sürekli, hiç bitmeyen pazarlığında.
Kanatları, beyazın en keskin tonu,
Güneşte parlayan ıslak kayalar gibi.
Bir an havada asılı kalıyorlar,
Sanki dünya bir nefes tutmuş da
Onların süzülüşünü izliyor.
Sonra bir süzülüş,
Bir düşüş, hedefine kilitlenmiş bir ok.
Küçük bir gümüş parçasını çalıyorlar maviden,
Ve yine yükseliş.
Onların sesinde var
Büyük limanların telaşı,
Yorgun balıkçı teknelerinin tıkırtısı,
Ve her şeye rağmen
Tekrar yola çıkma arzusu.
Özgürlük, evet,
Ama sadece o değil.
Onlar, kıyının hafızası.
Dalgaların anlattığı eski, çok eski
Hikayelerin fısıltısı.
Bakıyorum onlara,
Göçmen ruhlar,
Ne ait, ne de kayıp.
Sadece uçan, sadece olan.
Ve biliyorum,
Bu ses, bu siluet,
Deniz durdukça sürecek.

Hüseyin TURHAL