Bir gün gelir,
kesilir nefesin ansızın.
Ne acın kalır, ne sızın…
Susar dünya,
bir tek “Ya Rab!” kalır dilde:
Affet!

Göz kapanır ağırdan,
benzer her şey bir gölgeye.
Bir el beklersin birinden;
merhamet arıyorsundur.
O an anlarsın ki
tek kapı Rahman’dır.

Titrer dudağında tövbe,
yılların yükü altında ezilirken.
Rahmet iner usulca,
siler korkunu, kederini;
boş çevirmez
O’na açılan ellerini.

Son bakış yanık bir sırdır;
bir ömür çöker
kirpiğin karanlığına.
Her nefes bir sızı,
her sızı bir yakarıştır.

Yüz dönünce toprağa,
toprak tanır seni.
Açılır gizli günahlar,
kalbin kalır çıplak;
hiçbir şey gizli kalmaz
Rabbin huzurunda.

Bir damla yaş düşer,
ağıt olur, niyaz olur,
göğe yükselir.
Titrer melekler,
aralanır rahmet.

Ne mal kalır geriye,
ne unvan, ne gurur…
Savrulur hepsi rüzgâra.
Bir avuç iman yeter insana;
bir de tertemiz bir son nefes.

Son sözün olur belki:
“Affet, Ya Rab…”
İçten, yanık,
bir garip kul sesiyle...
“Affet, Ya Rab…” "Affet"!...

ALİ RIZA COŞKUN