Çocuk O Gün Büyür

Omuz üstü kahkahadır çocukluk.
Bir dağın yamacında yankılanır o kahkaha;
bir kuş sürüsü irkilir,
bir gökyüzü gülümser.
O gülüş, insanın ilk rüzgârıdır —
dünyayı anlamadan önce hissettiği o serin esinti.

Bir baba vardır orada,
omuzlarında küçük bir evren taşır.
Kolları, çocuk için göğün direkleridir.
Her adımında yer titrer biraz,
çocuğun kalbi kahkahayla dolup taşar.
Oysa bilmez;
insan, en çok omuzlarında taşınırken büyür,
bunu yıllar sonra anlar.

Zaman, o kahkahanın içinden süzülür,
bir akşamüstü güneşi gibi.
Gölge uzar, ses azalır,
bir bakmışsın çocuk, toprağın kokusunu tanımış bile.
Dizlerinin yarasından değil artık,
suskunluğundan öğrenir sızıyı.

Bir gün, baba ellerini cebine sokar,
ve dünya biraz sessizleşir.
Rüzgâr aynı rüzgâr,
ama yapraklar artık başka ses çıkarır.
Çocuk büyümeye başlamıştır,
farkında olmadan.

Her çocuk, bir gün babasının adımlarında kaybolur.
İlk kayboluşu budur insanın.
Bir babanın sesi, uzak bir radyo frekansı gibi gelir artık:
Kısık, hışırtılı ama tanıdık.
Ve o ses, yıllar sonra bile
bir tarlanın ortasında,
bir sofranın sessizliğinde,
bir gömleğin cebinde yankılanır.

Zaman, çocukluğu cebinden alıp götürürken,
ona yeni bir ağırlık bırakır:
Sorumluluk.
Omuzlar büyür, ama taşınan şey küçülmez.
Bir babanın yokluğu,
bir dağın gölgesi kadar kalıcıdır.

Sonra bir gün,
çocuk eline bir kürek alır.
Toprak, babasının kokusundadır.
Kuşlar yine uçuşur,
ama bu kez kahkahalar değil, hatıralar yükselir göğe.
“Elleriyle toprağa verir geçmişi.”
Toprak serin, rüzgâr eski bir melodidir.
Her avuçta bir anı,
her nefeste bir eksilme.

O anda fark eder —
omuzlarının hâlâ dolu olduğunu.
Bir ses, bir nefes, bir gülüş kalmıştır orada.
Omzunda bir çocuk, içinde bir baba taşır artık.
Ve o ağırlık, ne yorar ne de biter.

Yıllar geçer.
Kendi çocuğu, bir gün
“Baba, beni omzuna alır mısın?” der.
İşte o an, zaman tekrar kıvrılır.
Yüzyılların kalıtsal ritmi yeniden başlar.
Bir kahkaha yükselir göğe,
tıpkı yıllar önceki gibi.
Bir çocuk, babasının omzunda
dünyaya yeniden inanır.

Ve baba, kendi çocukluğunu hisseder o anda,
başının üstünde taşıdığı ağırlığın içinde.
O gülüşte hem kendini hem babasını duyar.
Bir an, gökyüzü aynı anda hem geçmiş hem gelecek olur.
Bir an, dünya döngüsünü unutur.

Artık bilir:
Çocuklar bir kez babalarını omuzlarına alır.
Ama babalar,
çocuklarının omzunda sonsuza dek taşınır.

Ve bir sabah,
gökyüzü gri değil, hafif mavi olur.
Bir rüzgâr eser,
bir yaprak düşer,
bir kalp biraz hafifler.
Çünkü bir yerlerde,
bir baba gülümser,
bir çocuk yeniden kahkaha atar.

O gün —
işte o gün,
çocuk büyür.
Hüseyin Erdinç