Bugün yine çok solgunsun hayat
Ìçimden çok susmak geçiyor bu defa
Karanlıklar salıyorum
Bilmediğim sokaklara sessizliğimden
Biliyorum çekileceksin uzağıma
Uzattığım ellerimden
Her şeye rağmen
Ah benim “yaşama yorgunluğum”
Seni yüreğimden nasıl bırakayım

Sana alışmış kalbim
Gölgede bile seni arar
Mevsimler donar içimde
Rüzgâr bile adını anmaz artık
Sanki Dünya susmuş
Sadece ben duyarım sessizliğini

Ve geceler uzar sensizliğin nabzında
Her yıldız ..
Biraz daha söner içimin göğünde
Bir zamanlar ışığınla aydınlanan yollar
Ṣimdi kendi karanlığına tutsak

Bir adım atsam yankın olur sessizlik
Bir nefes alsam eksilirsin içimde
Ne yana dönsem senin yokluğun var
Ve ben hâlâ
Seni bekleyen bir zaman kırıntısıyım

Ah hayat..
Bütün yorgunluğuma rağmen
Senden vazgeçemem
Çünkü her acında biraz ben varım
Her susuşunda bir hikâyem gizli

Biliyorum döner durur zaman
Ve her dönüşünde biraz daha eksiliriz
Yine de tutunurum sana
Bir dal kırığı gibi suyun üstünde inatla

Belki bir sabah
Gözlerin yeniden doğar içimin ufkuna
Belki bir Kuş adını fısıldar rüzgâra
Belki ben yeniden inanırım yaşama

Yalnızlık göğsümde
Bir çınar gibi kök salmış artık
Dallarında eski dualar
Kırık cümleler asılı
Ne zaman koparsam birini
Yerine yenisi düşer içimden sessizce

Ve her yaprağında bir hatıra var
Bir yüz, bir ses
Bir yarım kalmış gülüş
Rüzgâr esti mi hepsi birden fısıldar
“Unutmak "
Sadece hatırlamanın
Başka hâlidir der gibi

Geceleri o çınarın altında
Otururum bazen
Kendime bile söyleyemediğim sözlerle
Bir yıldız düşer, dilek tutmam
Çünkü bilirim
Dilekler de yorulur beklemekten

Yalnızlık büyür ben küçülürüm içinde
Yine de severim o sessizliği
Çünkü orada senin gölgen bile
Benimle konuşur hâlâ
Ve anlarım o an
Bitmeyen hiçbir şey yok aslında
Sadece izi kalıyor yaşanmışlıkların
Bir nefes kadar yakın
Bir ömür kadar uzak sen
Bugün yine çok solgunsun hayat


sevay