Bir sonbahar sabahında gördüydüm seni.
Saçlarına aklar düşmüş,gözlerin nemliydi.
Daha çok yeniydi Kaybetmiştin Anneni
Ruhun hayata küsmüş,Yüreğin demliydi.

Bir akşam üstüydü, balkondan seyre dalmış
Yağmurun altındaydın hayallerin ıslanmış
Belli ki çok uzaktaydın Gözlerin ufka dalmış
Boğazında düğünlenen sözlerin elemliydi.

Üstüne Duman çökmüş dağlar gibiydin
O gün hüznün,derdin ve acının dibiydin
Tam otuz yıl annen köyde sen şehirdeydin
Tüm geliş gidişlerin hasretli,özlemliydi.

Ben kimim,onlar kim Bu alem neyin nesi
Der gibi bakışında saklanmış,acının ötesi
Yaşanmamış ve eksik kalmış yılların ukdesi
Annesızlık taburunda rutbece kıdemlıydı.

Hasret seni içten içe cayır cayır yakarken
Ruhundan kalbine donmuş buzlar sarkarken
Geceleri gözlerinden uykusuzluk akarken
Belliki rüyalarında bile Annen Sitemliydi

Elli beş yılın sonunda Annesiz bir hayat
Gel sen bunu evladının yüreğine anlat
İmtihan dünyası Böyle kurulmuş kainat
Tek tesellim Annem cennetin ehliydi.
İman Sabır ve Sadakatinden belliydi.