Ölmesi gereken bir kötü vardı
Ve o hala yaşıyordu.
Sessiz çığlıkların tepesinde
Yapay Namlı kıtalar aşıyordu..

Hep çocuklar öldü Anadolu’da
Yanık nağmesinde sazın telinin
Bam teline dokundukça ozanlar
Analar şafakla ağlaşıyordu.

Sularında nilüferler büyüten
Dağın, taşın, kurdun, kuşun
Ve mavi bir gökyüzünde
Ümmetsel düşün
Ninnisine ağıt sarıp
Yazgısını kundaklayan bebekler
Tarifsiz bir acı ile Bağrışıyordu.

Vurgun yedi yüreğinden
Gözlerinde hüzün kokan çiçekler
Ve hainler hala dağlaşıyordu.
İstilaya başlamışken yapay böcekler.

Gözlerde içli sesleniş
Umudun kıyısında bekleyiş
- Kırılsın,dilleri zincirleyen el
- Yıkılsın,gerçeği gizleyen setler

Kara kabus gibi çöken güneşe
Doyumsuza verilen iaşe.

Ölmesi gereken bir kötü vardı
Kötülüğün oryantalist kötüsü
Allı pullu albenili yalanlar
Helal sofralarda kara sırtlanlar
Coğrafyaya çökmüş paylaşıyordu.

Ölmesi gereken bir kötü vardıï.
Ölümsüzlükte ölümü yaşıyordu

Anaların başındaki yemeni
Gözündeki yaşla sarmaşiyordu
Babaların bozdurulmuş dümeni
Düşman gemileriyle Kaynaşıyordu.