10 Kasım’dı, Sonbahardı
Atatürk öldü dediler
Gök yere indi, bütün yıldızlar söndü
Hayat durdu, içimde bir dünya yandı
Kanadım kırıldı, aklım hüzne yenildi
Öyle bir fırtına koptu ki ruhumda
Yaprak yaprak sarardım düştüm dalımdan
Sürüklendim, toprağı öptüm
Ne sarıydım, ne yeşil, ne de kahve
Acıya gebeydi kederli yüreğim...

Ki ben, gittim benden, bir hiç oldum
Ve ben her 10 Kasım’da onlarca kez öldüm
-Oysa ki bir 10 Kasım’da doğurmuştu annem beni-
Ata’m gitti, milyonların gözünde yaş, hayat durdu
Ben sırılsıklam aklım, acı yüklü kalbimle şaşkındım
Ata’ma koştum, O’nunla dertleştim
Ülkemden haberler götürdüm iyi-kötü ne varsa sundum...
Akıl aldım, fikir sordum, hasret giderdim
Dokundum O’na, dualar ettim, ışığıyla aydınlandım
Savaşıyla, barışıyla, İlke ve İnkılaplarıyla
Zafer ve bayramlarıyla
Kurduğu Türkiye Cumhuriyet’yle
Ona minnettar kaldım, saygıyla eğildim önünde...

Atatürk bir dehaydı, varlığıyla, devrimleriyle
Yoluma güneşti, hayatıma rehber...
Vatanımdı, Al-Yıldızlı Kırmızı Bayrağımdı
Cihanın tek kahramanı, benim tek liderimdi
Türkiye’min onur ve gururuydu, Ulu Önderiydi
Milyonların gönlünde, aklında, vicdanda,merhametti
Batmayan bir güneşti, saygıydı, sevdaydı
Bu yüzden hep yeşildir akıl bahçemizde, kalbimizde
Bu yüzden ebedidir Türkiye’min varlığında
Ey Ata’m ne Sen öldün, ne de biz tükendik...
Sonsuzluğun sonu yoktur, Sen hep bizimlesin...

Rukiye Çelik
10 Kasım 2025